Nikt nie lubi krytyki, odrzucenia czy zakłopotania, do tego stopnia, że czasami ludzie spędzają dużą część swojego życia na unikaniu osądzania lub pewnych sytuacji. Kiedy możemy mówić o unikające zaburzenie osobowości ?

Jak rozpoznać osobę z unikającym zaburzeniem osobowości? Osoby z unikającym zaburzeniem osobowości wykazują nadwrażliwość na odrzucenie y ciągłe poczucie nieadekwatności Przy wielu okazjach doświadczają czegoś w rodzaju niezręczność społeczna Spędzają dużo czasu skupiając się na swoich wadach i bardzo niechętnie wchodzą w relacje, w których mogłoby dojść do odrzucenia.

Często skutkuje to poczuciem samotności i oderwania w związkach, w pracy i w życiu prywatnym. Na przykład osoby z unikającym zaburzeniem osobowości mogą:

• Odmowa awansu.
• Znajduj wymówki na opuszczenie spotkań.
• Unikaj wchodzenia w romantyczne związki.
• Wykazują zbyt dużą nieśmiałość, aby uczestniczyć w wydarzeniach, na których mogliby nawiązywać znajomości.

Czym jest unikające zaburzenie osobowości?

Zaburzenie osobowości unikającej można opisać jako wszechobecny wzorzec zahamowania społecznego, z poczuciem nieadekwatności i nadwrażliwością na negatywną ocenę, rozpoczynający się we wczesnej dorosłości i występujący w różnych kontekstach.

Unikające zaburzenie osobowości jest typowe dla osoby, która uważa się za nieudolną społecznie, nieatrakcyjną, gorszą od innych. Ponadto zwykle występują następujące objawy:

• Niechęć do angażowania się w działania z innymi, chyba że istnieje pewność, że zostanie się docenionym.
• Ciągłe obawy przed krytyką lub odrzuceniem w sytuacjach społecznych.
• Niechęć do uczestniczenia w nowych aktywnościach z obawy, że mogą być krępujące.

Chociaż wiele osób z unikającym zaburzeniem osobowości jest w stanie nawiązywać relacje z innymi, w niektórych przypadkach mogą one żyć w izolacji.

Kryteria klasyfikacji zaburzenia osobowości unikającej według DSM-5

Unikające zaburzenie osobowości w DSM-5 jest uwzględnione w ramach zaburzenia osobowości w szczególności w Grupa C Podręcznik definiuje go jako "wszechobecny wzorzec zahamowania społecznego, poczucia nieadekwatności i nadwrażliwości na negatywną ocenę, rozpoczynający się we wczesnej dorosłości i występujący w różnych kontekstach, na co wskazują cztery (lub więcej) z poniższych:

1. Unikanie czynności zawodowych, które wiążą się ze znaczącymi kontaktami interpersonalnymi z obawy przed krytyką, dezaprobatą lub odrzuceniem.
2. Niechęć do nawiązywania relacji z ludźmi, chyba że jest pewien, że zostanie polubiony.
3. Okazywanie ograniczeń w relacjach intymnych z obawy przed ośmieszeniem lub upokorzeniem.
4. Martwienie się krytyką lub odrzuceniem w sytuacjach społecznych.
5. Zahamowanie w nowych sytuacjach interpersonalnych z powodu poczucia nieadekwatności.
6. Samoocena niedostosowania społecznego, nieatrakcyjności i poczucia niższości w stosunku do innych.
7. Niechęć do podejmowania osobistego ryzyka lub uczestniczenia w jakiejkolwiek nowej aktywności, ponieważ może to być krępujące.

Zaburzenie osobowości unikającej: objawy i charakterystyka

Objawy unikającego zaburzenia osobowości charakteryzują się głównie następującymi cechami:

• zahamowanie społeczne
• myśli o nieadekwatności
• wrażliwość na krytykę lub odrzucenie.

Osoba z unikającym zaburzeniem osobowości charakteryzuje się intymną przekonanie, że jest nieodpowiedni i dlatego unikać wszelkich sytuacji w którym może otrzymać ocena negatywna Jednak to przekonanie upraszcza bardziej złożoną rzeczywistość.

Co więc myśli osoba z unikającym zaburzeniem osobowości? Ponieważ osoby unikające postrzegają innych jako skrajnie krytycznych i odrzucających, często same inicjują zachowania odrzucające i w ten sposób są w stanie odsunąć się od drugiej osoby. W rezultacie osoba unikająca odrzuca siebie, zamiast stawić czoła odrzuceniu przez drugą osobę.

Zasada leżąca u podstaw całego tego odrzucenia polega na tym, że jeśli druga osoba zostanie odrzucona jako pierwsza, osoba z unikającym zaburzeniem osobowości uzna swoje odrzucenie za mniej bolesne, ponieważ może sobie wmówić, że i tak jest "w-embedded">

Czy potrzebujesz wsparcia psychologicznego, aby poprawić swoje relacje?

Poczucie nieadekwatności i obcości w unikającym zaburzeniu osobowości

Zawsze czuć się nieadekwatnie i poczucie odmienności od innych, ocenianie tego stanu jako niezmiennego, jest cechą charakterystyczną osób z tym zaburzeniem, dlatego mają one tendencję do samotności, wycofywania się i poczucia, że życie nie może przynieść im pozytywnych zmian.

Jednakże pragnienie uwolnienia się od tych uczuć Są tego świadomi, ale gdy próbują zbliżyć się do innych, powraca wielki strach przed negatywną oceną i odrzuceniem, co prowadzi do tego, że zachowują się niekomfortowo i uciekają do swojej "strefy komfortu".

Lęk społeczny i unikające zaburzenie osobowości: jakie są różnice?

Jak zauważono w DSM-5, unikające zaburzenie osobowości jest często diagnozowane wraz z innymi zaburzeniami, takimi jak choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe lub fobia społeczna.

W szczególności ten ostatni charakteryzuje się znacznym niepokojem, wywołanym ekspozycją na pewne sytuacje interpersonalne lub publiczne, w których dana osoba jest narażona na możliwą ocenę innych.

Czasami może to być trudno jest rozróżnić, czy dana osoba cierpi na lęk społeczny, unikające zaburzenie osobowości, czy oba te zaburzenia. Zazwyczaj osoba z unikającym zaburzeniem osobowości doświadcza lęku i unikania we wszystkich obszarach życia, podczas gdy osoba z lękiem społecznym może mieć tylko określone obawy przed niektórymi sytuacjami związanymi z wydajnością, takimi jak wystąpienia publiczne lub jedzenie.

Podczas gdy w lęku społecznym aktywacja wynika z konieczności wykonywania działań, które mogą być oceniane przez innych, w unikającym zaburzeniu osobowości wynika ona z postrzeganego poczucia obcości i braku przynależności w relacjach z innymi, bez konieczności robienia czegoś, co wymaga pewnego rodzaju wykonania.

Tak czy inaczej, Oba stany obracają się wokół intensywnego strachu przed oceną, odrzuceniem i wstydem. Z zewnątrz zaburzenia te mogą objawiać się podobnymi symptomami, w tym niską samooceną lub unikaniem sytuacji społecznych.

Unikające zaburzenie osobowości i inne zaburzenia osobowości

Jak sprawdzić, czy cierpisz na unikające zaburzenie osobowości? Unikające zaburzenie osobowości ma diagnozę, która mogą być mylone nie tylko z zaburzeniem lęku społecznego ale także z innymi zaburzeniami osobowości, takimi jak na zaburzenie schizoidalne lub paranoik Cytujemy za DSM-5:

"//www.buencoco.es/blog/trastorno-esquizotipico">schizotypowe charakteryzują się izolacją społeczną, jednak [...] osoby z zaburzeniami schizoidalnymi lub schizotypowymi mogą być zadowolone z własnej izolacji społecznej, a nawet ją preferować".

Zaburzenie paranoiczne i unikające zaburzenie osobowości charakteryzują się brak zaufania do innych Jednak w unikającym zaburzeniu osobowości ta niechęć wynika bardziej ze strachu przed wstydem lub byciem postrzeganym jako nieodpowiedni, niż ze strachu przed złymi intencjami innych.

Jeśli następnie przyjrzymy się możliwemu związkowi między unikającym zaburzeniem osobowości a narcyzmem, możemy zobaczyć, jak w narcystycznym zaburzeniu osobowości osoba z ukrytym narcyzmem będzie miała wspólną cechę z osobą z unikającym zaburzeniem osobowości - tendencję do nieśmiałości i wstydu, a także wyraźną wrażliwość na krytykę.

Należy jednak zauważyć, że jeśli wszystkie kryteria są spełnione, możliwe jest, że dana osoba ma więcej niż jedno zaburzenie osobowości. Nierzadko zdarza się na przykład, że zaburzenia unikania i uzależnienia są diagnozowane razem.

Znaczenie słowa "unikający" i pojęcie unikania

Unikanie jest mechanizmem obronnym przed problemami, typowym dla zaburzeń lękowych; poprzez unikanie można "uniknąć" kontaktu z sytuacjami lub rzeczami, których się obawiamy.

W przypadku zachowań unikowych unikanie jest przede wszystkim umiejscowiona w relacji z drugim człowiekiem i silnie opiera się na zestawie obawy i przekonania które atakują zarówno sferę relacyjną, jak i samoakceptację osoby, tj. lęk przed krytyką i dezaprobatą, a także lęk przed wykluczeniem i lęk przed potwierdzeniem własnej niskiej wartości.

W takim zaburzeniu strach przed nieadekwatnością i nie czując się na siłach ( atelofobia ) w danej sytuacji jest bardzo wysoka, a jednocześnie możliwość odrzucenia nabiera tak bolesnego znaczenia, że osoba woli się izolować i unikać sytuacji społecznych i relacji.

Tylko w ten sposób osoba z unikającym zaburzeniem osobowości może osiągnąć poczucie bezpieczeństwa, pomimo faktu, że stan samotności jest nadal doświadczany uczucie smutku i wyobcowania .

To właśnie ten samotny styl życia prowadzi do wzmocnienia poczucia braku przynależności: to własny strach przed negatywną oceną innych i odrzuceniem zamyka osobę w swego rodzaju klatce.

Twoje samopoczucie psychiczne jest ważne, zadbaj o siebie z Buencoco

Unikające zaburzenie osobowości: co je powoduje?

Naukowcy wciąż nie w pełni rozumieją Przyczyny unikającego zaburzenia osobowości ale uważam, że reprezentuje połączenie czynników genetycznych i środowiskowych .

Postawiono hipotezę, że traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa, w których jednostka doświadcza skrajnego wstydu lub zaniedbania i porzucenia, mogą być związane z rozwojem unikającego zaburzenia osobowości.

Dzieci najbardziej zagrożone to te, które postrzegają swoich opiekunów jako pozbawionych uczuć i zachęty i/lub doświadczają od nich odrzucenia.

Inne badania koncentrowały się na wpływie czynników biologicznych, takich jak temperament. Jednym z czynników ryzyka wydaje się być to, co w psychologii dziecięcej znane jest jako "wolno rozwijający się" temperament, typowy dla dzieci, które wolniej dostosowują się do zmian w swoim otoczeniu i mają tendencję do wycofywania się z nowych sytuacji.

Możemy prześledzić linię rozwojową, wzdłuż której znajdujemy ten typ temperamentu, intensywną nieśmiałość w dzieciństwie i unikające zaburzenie osobowości w wieku dorosłym.

‍ Unikające zaburzenie osobowości w miłości

Ze względu na trudności w nawiązywaniu relacji z innymi, osoby ze zdiagnozowanym unikającym zaburzeniem osobowości często mają trudności z radzeniem sobie z strach przed odrzuceniem co prowadzi ich do unikanie interakcji społecznych Jest to również wpływa na ich wybór partnera .

Jak kocha osoba z unikającym zaburzeniem osobowości? mogą mieć trudności z dzieleniem się ich prawdziwy emocje i myśli Dlatego utrzymanie intymnej relacji przywiązania może być bardzo trudne.

Będąc w związku, osoba z unikającym zaburzeniem osobowości musi czuć, że znajduje się w chronionym środowisku i otrzymywać ciągłe potwierdzenie bezwarunkowej akceptacji ze strony partnera.

Z tego powodu zachowanie unikające w miłości może stać się bardzo podobne do zachowania afektywnie zależnego i nierzadko diagnoza unikającego zaburzenia osobowości współistnieje z jednym z typów zależności emocjonalnej.

Poniżej wymieniono niektóre z objawów, które mogą mieć duży wpływ na relacje:

• Poczucie niższości może przybrać formę poszukiwania bezpieczeństwa lub zazdrości.
• Przekonanie o braku umiejętności nawiązywania kontaktów towarzyskich "//www.buencoco.es/blog/miedo-intimidad">strach przed intymnością może być często obecny w związkach, co może prowadzić do frustracji ze strony partnera.

Zaburzenie osobowości unikającej: leczenie

Czy możliwe jest wyleczenie się z unikającego zaburzenia osobowości? Jak wynika z kilku świadectw, na życie osoby z unikającym zaburzeniem osobowości może mieć ogromny wpływ poczucie bycia nieodpowiednim we wszystkim i bycia określanym jako pozbawiony osobowości.

Dlatego postawienie diagnozy może służyć nadaniu nazwy tym doświadczeniom, aby zacząć w pełni rozumieć źródło swoich trudności. W celu prawidłowej diagnozy unikającego zaburzenia osobowości cennym narzędziem mogą być testy psychodiagnostyczne. Do najczęściej stosowanych należą MMPI-2 i SCID-5-PD .

Jednak ze względu na to, że osoby cierpiące na to zaburzenie są bardzo opiekuńcze i żyją w strachu przed upokorzeniem i odrzuceniem, zwykle nie szukają łatwo pomocy.

Najbardziej zalecaną metodą leczenia, która uczy pacjenta technik zmiany zarówno wzorców myślenia, jak i zachowania, jest terapia poznawczo-behawioralna (CBT).

CBT wykorzystuje techniki podobne do tych stosowanych w leczeniu zaburzeń lęku społecznego, ponieważ oba stany mają wiele pokrywających się objawów. Na przykład ćwiczenia mające na celu wzmocnienie umiejętności społecznych lub będące częścią treningu asertywności mogą być stosowane w leczeniu unikającego zaburzenia osobowości.

Oprócz CBT, w programie terapia psychodynamiczna/psychoanalityczna którego celem jest docieranie do nieświadomych myśli i przekonań danej osoby W przypadku takich zaburzeń szczególnie przydatne może być zajęcie się tym, skąd bierze się dominujące uczucie wstydu i niska samoocena.

The krewni może być również zaangażowany w terapię pacjenta, aby nauczyć się być bardziej wyrozumiałym i wiedzieć, jak radzić sobie z unikającym zaburzeniem osobowości, podobnie jak terapia par Celem jest zdobycie narzędzi do relacji z unikającym partnerem i próba uniknięcia zagrożeń, które wymieniliśmy powyżej.

Należy jednak pamiętać, że dla osób cierpiących na unikające zaburzenie osobowości, interakcja społeczna z psychologiem może być niekomfortowa, zwłaszcza w kwestiach intymnych. W tym względzie pomocna może być wiedza, że specjaliści psychologii są przeszkoleni, aby oferować bezpieczną, nieoceniającą przestrzeń do pracy nad wątpliwościami i innymi przekonaniami.niepokojące podstawowe wartości, które utrudniają komunikację z osobą z unikającym zaburzeniem osobowości.

Jeśli chodzi o unikanie zaburzeń osobowości i leki, do tej pory istnieje niewiele badań, które wykazują skuteczność leków w leczeniu. Czasami stosowane w leczeniu unikania zaburzeń osobowości, leki są stosowane w leczeniu zaburzeń osobowości. objawy i ogólnie obejmują leki przeciwdepresyjne (tj. selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) i leki przeciwlękowe.

Leki nie są uważane za bardzo skuteczne w zaburzeniach osobowości, ale w przypadku zaburzenia osobowości unikającej, leki przeciwdepresyjne i przeciwlękowe mogą pomóc zmniejszyć wrażliwość na odrzucenie.